HZT/Lampenmakers

Het Zuidelijk Toneel brengt spannend repertoire vooral voor inwoners uit de regio. Drie jaar geleden een schets van de lokale politiek, vorig jaar een pijnlijk inkijkje in de rol van de regionale journalistiek en dit jaar een verhaal over de rol van het bedrijfsleven. Het familiebedrijf Philips dus. Philips kwam, zag, overwon, kwam in zwaar weer, saneerde en verkaste het hoofdkantoor naar Amsterdam. Philips is uiteraard ook een boeiend bedrijf voor niet-Brabanders. Nog koester ik de Philishave van mijn vader waar ze er sinds 1939 een 400 miljoen van verkochten. Dan doe je toch iets goed.
Als toeschouwer bij de première was ik eerst een geacht medewerker van het bedrijf in een feestzaal met zang en dans bij het afscheidsfeest van de oude warmbloedige directeur. Met helaas alleen Spa, dames en heren, omdat het de vorige keer alcoholisch nogal uit de hand liep, we noemen geen namen, maar nog bedánkt GEERT! Ik was later een aandeelhouder bij een vergadering waarin de nieuwe kille directeur ingrijpende bezuinigingen bepleitte en tenslotte was ik een voyeur van filmopnamen die achter de schermen onthullend inzicht gaven in verscheurende twijfels en de harde strijd van de hoofdrolspelers.

De voorstelling is bij vlagen een spectaculair Gesamtkunstwerk. Grandioze musici live on stage, en optimaal gebruik van alles wat er technisch in de Philipszaal heen en weer kan bewegen, een lichtshow, de onvermijdelijke rookmachines en filmisch levensgrote, indringende close-ups van ongemakkelijke interviews met hoofdrolspelers. En een zeer ontroerende finale met een terechte bijrol voor de roterende scheerkoppen van m’n Philishave.

Mijn vrouw was er ook bij en dronk na afloop drie glazen champagne, at kaasstengels, bitterballen, en alles wat verder nog langs kwam en dat was niet gering. We waren in de foyer onder de indruk van ondersteunend werk gemaakt door FHJ-studenten Lotte Koreman (interviews met oud-werknemers, spectaculair geprojecteerd op een wand) en een fraai kwartetspel met Philipsproducten van Lieke van den Boogaard. 

Het was erg leuk zei mijn vrouw toen ze wat onzeker de donkere Eindhovense nacht in stapte op zoek naar onze auto. Ik ondersteunde haar galant. Dat moeten we vaker doen, mompelde ze nog. Mijn idee. Oftewel: gaat dat zien!